برترین ویولونیست‌ها؛ در طول تاریخ موسیقی

در هنر اگر قرار باشد سازی را معرفی کنیم که آموختن آن سخت باشید ابتدا باید ویالون و بعدش پیانو را معرفی کرد.با در نظر گرفتن این مسئله که اصولا، هنر یک امر موضوعی و انتزاعی است؛ درمیابیم که با فرایندی سخت و پیچیده رو به رو هستیم و تمایز دادن هنرمندان از یکدیگر کاری است حقیقتا دشوار. انتخاب تنها نه نوازنده‌ی حرفه‌ای در تمام طول تاریخ موسیقی هم، از این امر مستثنا نیست

در همین زمینه باید گفت که آن چه هنرمندان را از سایر همکاران‌شان جدا می‌نماید؛ صرفا تسلط بر اصول و تکنیک‌های هنری؛ و در موضوع مورد بحث ما، نواختن ویولون نیست؛ بلکه عاملی که شخصی را تبدیل به یک ویولونیست برجسته و ماندگار می‌کند؛ جوششی ذاتی و استعدادی درونی است. شاید همان چیزی که با گذشت زمان، از آن به عنوان امضای هنرمند یاد می‌کنیم و می‌توانیم به این وسیله، یک اثر هنری را از دیگری تشخیص دهیم.

با نگاهی بر هر آن چه پیش از این ذکر شد؛ به معرفی نه تن از بهترین نوازندگان ویولون می‌پردازیم؛ که پس از گذشت سال‌های متمادی، هم‌چنان در سرزمین‌های آواهای جادویی و اسرارآمیز خود، فرمانروایی می‌کنند.

       یاشا هایفِز(1901-1974)

او که استادی است بلامنازع و تمام و کمال؛ از محبوب‌ترین و برترین نوازنده‌های ویولون تاریخ موسیقی به شمار می‌آید. هایفز از پنج سالگی حرفه‌‌ی خود را شروع کرد و شصت و پنج سال دیگر هم به آن وفادار ماند.جرج برنارد شاو در نامه‌ی مشهور خود به هایفز می‌نویسد: "اگر همینطور بی‌‌عیب و نقص و با یک توانایی فوق بشری به نوازندگی ادامه دهی؛ حتی خداوند هم به تو حسادت خواهد کرد و اینگونه جوان خواهی مرد! به نظرم شب‌ها قبل از خواب، به جای دعا و مناجات، کمی ویولون بزن؛ اما به زشتیِ هر چه تمام‌تر؛ شاید بخشیده شوی!"

          نیکولو پاگانینی(1782-1840)

نام این نوازنده و آهنگساز مطرح ایتالیایی، در میان بهترین‌های این عرصه به چشم می‌خورد. اگر چه او در زندگی شخصی خود با مشکلاتی مثل قمار و اعتیاد به الکل رو به رو بود؛ اما هرگز اجازه نداد که این مسائل بر کارش تاثیرگذار باشد. او در دنیایی که خالی از هرگونه فناوری برای ارتباطات بود هم توانست راه خود را در سرتاسر جهان باز کند. تکنیک‌های ابداعیِ او هم‌چنان از محبوبیت بالایی برخوردار و مورد تایید و تحسین هنرمندان است.

          دیوید اوستراخ(1908-1974):

این دانش‌آموخته‌ی کنسرواتوار چایکوفسکی مسکو که اصالتاً اوکراینی است؛ با آهنگسازان و ارکسترهای بزرگی در سرتاسر دنیا همکاری داشت و اجراهای برجسته‌ای از آثار ویولونی دمیتری شوستاکوویچ و آرام خاچاتوریان ارائه کرد دنیا موسیقی او را یکی از برجسته‌ترین نوازندگان ویولون در قرن بیستم می‌دانند؛ که در طول شصت سال دوران فعالیت هنری‌اش، جوایز و افتخارات زیادی را از آن خود کرد.

          ایزاک پرلمان(-1945)

این حقیقت که او یکی از  برجسته‌ترین ویولونیست‌های سبک کلاسیک در دنیای امروز است؛ در واقع غیرقابل انکار جلوه می‌کند. این هنرمند فوق‌ستاره که آموزگار هم هست؛ هر سال بر محبوبیت خود می‌افزاید و مخاطبین‌اش را در شگفتی می‌گذارد. در ادامه لازم به ذکر است که او با چنین توانایی قابل توجهی، با جوایز بسیاری مورد تقدیر قرار گرفته است.

       هیلاری هان(-1979):

این نوازنده‌ی جوان آمریکایی که اولین بار در سن دوازده سالگی ساز به دست گرفت؛ توانست از شانزده سالگی به دنیای حرفه‌ای‌ها قدم بگذارد و قطعات کلاسیک را ضبط کند. هان، موفق به دریافت جایزه‌ی پولیتزر، برای اجرای کنسرتوی ویولون جنیفر هیگدون که مخصوص او نوشته شده بود؛ نیز شد. او با کسب جوایز متعدد دیگر و به دست آوردن مهر تایید منتقدین و مخاطبان، جایگاه خود را به عنوان ویولونیست برتر تثبیت کرده است.

       فردریک کرایسلر(1875-1962)

این ویولونیست و آهنگساز اتریشی، به عنوان یکی از بزرگ‌ترین و بهترین نوازنده‌های تمام دوران شناخته شده است و مورد تحسین و ستایش قرار می‌گیرد. آنچه آثار او را از سایرین متمایز می‌کند؛ بیان و امضای شخصی وی، عبارات رسا و آهنگین و تمرکز فوق‌العاده‌ی او در اجرا است. کرایسلر در میان مخاطبین عام و گسترده‌ی جامعه نیز شناخته شده و دوست‌داشتنی بود. به همین ترتیب توانست راه خود را به نشریات هم بگشاید و در فوریه‌ی 1925 بر جلد مجله‌ی تایم ظاهر شود.

       پابلو دو ساراسته(1844-1908)

این نوازنده‌ی اسپانیایی، استاد مسلم و مشهور قرن نوزدهم بود که با استعداد و هوش ویژه‌ی خود، توانست آثار بسیاری را بسازد و اجرا کند. قطعات او همچنان نواخته می‌شوند. به علاوه، او به خاطر برنامه‌های اپرای بی‌نظیر خود از جمله، کنسرت فانتزی درباره‌ی کارمن، بسیار مورد علاقه و تحسین واقع شده است.

 

        

  ناتان میلشتاین(1904-1992)

این هنرمند که اتفاقا دستی بر ترجمه هم داشته؛ توانست هفتاد سال را با موفقیت تمام در عرصه‌ی نوازنده ویالون و آهنگسازی فعالیت کند. او حتی در هشتاد و دو سالگی هم دست از فعالیت نکشید و آخرین اجرای خود را در استکهلم انجام داد. میلشتاین به توانایی در عملکرد، استقامت و دقت فنی شناخته شده بود و همواره مورد تحسین است. در طول زندگی، برنده‌ی جوایز متعددی شد؛ از جمله جایزه‌ی گرمیِ 1975 برای ضبط سونات‌های باخ و پارتیتاس.

    سارا چانگ(-1980)

این نوازنده‌ی آمریکایی، یک اعجوبه‌ی واقعی است و با توانایی استثنایی و شور هنری خاص خود که در اجرا دارد؛ شناخته می‌شود. مجموعه‌ی جوایز و افتخاراتی که به دست آورده است؛ می‌تواند گواهی بر این باشد که او یک نابغه به دنیا آمده است.

مروری داشتیم بر مهم‌ترین و برترین ویولونیست‌های تاریخ موسیقی؛ که هر یک با نبوغ ذاتی خود و پشتکاری که در این عرصه داشته‌اند؛ جایگاهی در این فهرست پیدا کرده‌اند. با امید بر این که این مطلب مورد توجه شما قرار گرفته باشد. با آرزوی بهترین‌ها.

تاریخچه ساز کاخن

از زمانی که انسان وجود داشته موسیقی یکی از تفریحات سرگرمی کننده او بوده است و هر موقع که احوالات انسان خراب می شده موسیقی یکی از راه های ارضا کننده روح بوده است.موسیقی یک امر ثابت است و فقط در سبک‌های موسیقی اختلاف سلیقه وجود دارد که با توجه به پیچیدگی ذات انسان یک امر کاملاً طبیعی می‌باشد.در دنیای موسیقی همه ساز ها برای این به وجود آمده تا بتواند بخشی از حالات انسان را بیان کند.

ما در این مقاله می‌خواهیم به  بررسی ساز کاخن بپردازیم.

تاریخچه‌ی ساز

شاید بتوانیم  بگوییم که این ساز یکی از جالب‌ترین تاریخچه ها را میان بقیه‌ی سازها دارد. ریشه‌ی این ساز به کشور پرو برمی‌گردد و توسط برده‌های این کشور ساخته شده است. زمانی که کشور پرو تحت استعمار اسپانیا قرار گرفته بود بردگان این کشور از نواختن هرگونه ساز کوبه‌ای منع شده بودند، و این برای مردم کشور پرو که بسیار علاقمند به موسیقی هستند واقعا سخت بود،  به همین دلیل برده‌های پرویی  تصمیم گرفتند که با ساختن ابزارهای بسیار ساده‌ی موسیقی دوباره این هنر را در وجودشان زنده کنند. آنها در ابتدا چوب‌های بلا‌استفاده را جمع آوری کرده و از آنها جعبه‌هایی را ساختند که با آن صداهایی خوش‌آوا متناسب با آهنگ‌های سنتیشان تولید می کردند. کاخن همچون چراغ و نوری در دوره‌ی وحشتناک استعمار در پرو می‌باشد، چراغی که این مردم را دور هم جمع می‌کرد و استقلال و امید را دقایقی به آنها هدیه می‌داد. حقایق تاریخی همچنین می‌گویند که هدف از ایجاد کاخن همراهی با رقص‌های فرهنگی پرو است که به تاندرو و زاماکوکا معروف هستند.

یکی از جذاب‌ترین نکات درباره کاخن این است که از آن می توان در انواع سبک‌ها مانند راک و پاپ در کنار سازهای دیگر استفاده کرد. در کلیسای کاتولیک از کاخن برای همراهی آوازهای مذهبی در جشن‌های مذهبی استفاده می‌شود اما در چنین مراسم‌هایی کاخن همیشه با سازهای دیگری مانند گیتار و ارگ هم‌نوایی می‌کند. کاخن قادر است که به چنین ملودی‌های مذهبی زندگی و شور ببخشد و به دلیل انعطاف پذیری‌اش کاملا با آهنگ‌های  گیتار و ارگ سازگار است.

در حال حاضر، نوازندگان به ترکیب این ساز با سازهای دیگر علاقه‌مندند و این را می‌توان در طی بسیاری از کنسرت‌هاو نمایش‌های هنری موسیقی ، مشاهده کرد. همچنین در اکثر کنسرت‌های ارکسترنیز  کاخن حضور دارد.

اگر بخواهیم به نحوه نواختن ساز کاخن نگاه کنیم متوجه می‌شویم که نواختن این ساز نسبتا  آسان است؛به این صورت  که باید از هر دو دست خود برای ضربه زدن به ساز استفاده کنیم و از دست قویترمان برای ضربه زدن به بیس و ایجاد ریتم مورد نظر استفاده کنیم.

 حقایق جالب کاخن

·    کلمه «cajon» به معنی «جعبه یا دِراور است»

·    کاخن به عنوان یک ساز کوبه‌ای در نظر گرفته می‌شود و معمولا دارای طول ۱۸ اینچ و عرض و عمق ۱۲ اینچ است.

·    کاخن دارای شش وجه است و وجه جلویی آن از چوب نازک‌تری نسبت به پنج وجه دیگر تشکیل شده است. این قسمت جلویی نازک‌تر با نام سرِ ساز شناخته می‌شود.

·    کاخن‌های مدرن دارای پایه‌هایی هستند که  اغلب از پلاستیک ساخته شده‌است و در قسمت بالایی ساز  پیچ‌هایی برای تنظیم صدا وجود دارد.

·    صدای باس با ضربه زدن به مرکز صفحه جلویی یا سر ساز حاصل می‌شود و با ضربه نزدیک تر به بالای سطح سر، صدای بالاتری به دست می‌آید.

·    وقتی نوازنده روی کاخن می‌نشیند، هنگام نواختن را کمی‌کج می‌کنند. برخی از نوازندگان به سایر سطوح کاخن نیز ضربه می‌زنند تا صداهای متفاوتی نسبت به صداهایی که از ضربه زدن به جلو یا سر ساز تولید کنند.

·   کاخن ساز محبوب اسپانیا، فیلیپین و قاره آمریکا است.

·    کاخن یک ابزار محبوب در سبک های موسیقی مختلف از جمله رومبا کوبا، فلامنکو، پرو والس، زاماکوکا و تاندرو است.

·    در موسیقی مدرن از کاخن اغلب برای همراهی گیتار آکوستیک استفاده می‌شود و حتی در صورت محدود بودن فضا از آن برای جایگزینی کیت‌های درام کامل نیز بهره می‌برند.

·    کاخن در حال کسب محبوبیت در انواع دیگر موسیقی از جمله جاز، فانک، راک، پاپ و بلوز است.

·    موسیقی محلی ایرلند استفاده از کاخن را در بیشتر موسیقی های خود پذیرفته است.

·    دست‌ها تنها ابزار برای ضربه به کاخن نیستند. نوازندگان همچنین از برس های فلزی، برس پلاستیکی، چوب، پتک و برخی از پدال درام نیز استفاده می‌کنند.

·    کاخن همچنین می‌تواند در یک ارکستر به عنوان بخشی از موسیقی کلاسیک اجرا شود.

·    نوازندگان معروف کاخن عبارتند از: روبن دانتاس (موسیقی فلامنکو دهه 70)، ماریو کورتس (فلامنکو)، مایک میدوز (نوازنده سازهای کوبه ای و درامر)، استیون پاس سرچ Stephen Pass}}

 (سازهای کوبه ای) و نینا رودریگز (ملقب به دست های آذرخش)

·    موسسه ملی فرهنگ پرو در سال ۲۰۰۱ کاخن را به عنوان بخشی از میراث ملی این کشور اعلام کرد.

·    سازمان ایالت های آمریکا در سال ۲۰۱۴ کاخن را به عنوان «ساز پرو برای آمریکا» اعلام کرد.